اما من الیاس یالچینتاش نیستم

دارد باران می‌بارد و هوا همان هوای همیشه ابری و دلگیر شبیه به خانه ست.دلم برای تک تک خیابان های شهرم تنگ است.برای قدم زدن در جاهایی که بروم بی هیچ هدفی، بی اینکه به جایی برسم، راه بروم.در این چندوقتی اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

دیشب خواب دیدم پا گذاشته ام به کوچه ای که خانه به خانه با کسی دارم آنجا را گز میکنم. میرسیم به خانه ای؛ گلدانی جلوی در خانه است.خم میشوم نگاه میکنم؛ داخل گلدان بی گل ساعتی ست.برایم جالب است. کمی عقبتر می‌آیم، نگاه که می‌کنم کل نمای خانه را ساعت های دیواری بزرگ پوشانده ست. منظره قشنگی است. با اینکه به ظاهر باید ترسناک باشد. نبود، همین.

اما من الیاس یالچینتاش نیستم...

قرنطینه مرا آدم رقیق تری کرده ست. وجب به وجب خانه را گشته ام و ادراکم در همین حد جزئی از اشیای دور و برم بیشتر شده است. هرروز می‌نشینم کنار گلهای مامان -که هرروز خبرشان را ازم می‌گیرد ‌و ازشان عکس و ف اما من الیاس یالچینتاش نیستم...